چقدر تا سکونت بشر در مریخ فاصله داریم؟
تاریخ انتشار: ۲۰ فروردین ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۴۸۷۷۹۷
ایتنا - مهمترین چیز پس از ورود جامعه انسانی به مریخ، آب خواهد بود.
ایلان ماسک، مدیرعامل اسپیساکس، بنا دارد تا سال ۲۰۵۰، شهری یکمیلیونی در مریخ بسازد. با توجه به اینکه انسانها هرگز پا بر سطح مریخ نگذاشتهاند، این موضوع ممکن است از نگاه متخصصان علوم فضایی و نجوم، بلندپروازانه به نظر برسد. اما آیا اساسا چنین چیزی امکانپذیر است؟ چقدر طول میکشد تا انسانها در سیاره دیگری ساکن شوند؟ و آیا ممکن است انسانها روزی بتوانند سیارات خارج از منظومه شمسی را در اختیار خود بگیرند؟
به گزارش ایتنا و به نقل از ایندیپندنت، پاسخ به این پرسشها بخشی از مقاله جدیدی است که پاتریک پستر در لایوساینس به آن پرداخته است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
او گفت: «من فکر میکنم که ما تا سال ۲۰۵۰ یک کلونی انسانی بر روی مریخ خواهیم داشت.»
سایدام مهندس معدن با تخصص معدنکاری فضایی در آینده است. مهمترین چیز پس از ورود کلونی انسانی به مریخ، آب خواهد بود، مادهای که میتواند از یخ و/ یا مواد معدنی هیدراته استخراج شود. او بر این باور است که بهدستآوردن آب، در نهایت موجب خواهد شد که کشاورزی و تامین غذا در مریخ ممکن شود: چیزی شبیه به فیلم «مریخی» محصول سال ۲۰۱۵.
به گفته این متخصص، درعینحال، هیدروژن بهدستآمده از یخ و مواد معدنی هم میتواند بهعنوان منبع انرژی در تامین سوخت پیشرانش موشکها به کار گرفته شوند.
اما به هر روی، اجماع علمی برسر اینکه سلطه انسان بر مریخ تا سال ۲۰۵۰ محقق خواهد شد، وجود ندارد و برخی دانشمندان نیز درقبال این موضوع چندان خوشبین نیستند.
لویس فریدمن، مهندس کیهاننوردی و یکی از پایهگذاران انجمن غیرانتفاعی سیارهای، در سال ۲۰۱۹ گفته بود که مسکونیسازی مریخ، دستکم در آیندهای نزدیک، بعید است. ریچل سیلدر، عصبشناس در دانشگاه فلوریدا که با فضانوردان ناسا کار کرده است، نیز گفته بود که افراد عموما دوست دارند درخصوص مسکونیسازی مریخ خوشبین باشند، اما به نظر میرسد این خوشبینی مقداری توهمآلود و خیالی است.
با این همه، انسانها احتمالا طی دهههای آتی به مریخ خواهند رسید. چین قصد دارد در سال ۲۰۳۳ فرستادن سرنشینان انسانی به مریخ را آغاز کند و ناسا قصد دارد که در اواخر دهه ۲۰۳۰ یا اوایل دهه ۲۰۴۰ این کار را انجام دهد. بهمحض ورود انسان به این سیاره، گام بعدی ایجاد یک کلونی انسانی در آن خواهد بود.
مسکونیسازی مستلزم درجاتی از خودکفایی است، نوعی خودکفایی که لزوما بهکلی مستقل از زمین نیست. سایدام مریخ را با جزیرهای دورافتاده روی زمین مقایسه میکند که شما بههرحال هنوز مجبورید گاهی چیزهایی به آنجا ارسال کنید. اغلب تجهیزات لازم طبیعتا از زمین به مریخ ارسال خواهند شد. او میگوید که تصور نمیکند بشود یک کامیون را روی خود مریخ ساخت.
مریخ طبیعتا به تولید چیزی نیاز خواهد داشت که برای ایجاد کلونی در درازمدت لازم است و از نظر سود و زیانی، پایدار باشد. یک گزینه، گردشگری فضایی است، اما به نظر او استخراج مواد معدنی، کلید موفقیت کلونی در مریخ خواهد بود. برای مثال، معدنکاری فضایی در سیارکهای نزدیک برای استخراج مواد باارزشی همچون پلاتین، میتواند درهای جدیدی بهروی اقتصاد فضایی باز کند و درنتیجه، سرمایهگذاری و اکتشاف بیشتر را افزایش دهد.
اگرچه مریخ واقعبینانهترین گزینه ما برای سکونت در سیارهای غیر از زمین است، اما همسایه سرخ ما درواقع سازگارترین سیاره برای انسان نیست. جو مریخ حاوی بیش از ۹۵٪ دیاکسیدکربن است. این سیاره واقعا سرد است، با دمایی بهطور میانگین حدود منفی ۸۰ درجه فارنهایت (کمتر از منفی ۶۰ درجه سانتیگراد). ضمن اینکه حدود ۸.۵ ماه طول میکشد تا فضاپیما از زمین به آنجا برسد. افزونبر اینکه سیاره مریخ مدام با پرتوهای مضر بمباران میشود.
در بین سیارات فراتر از منظومه شمسی طبعا سیاراتی بهتر و زیستپذیرتر نیز وجود دارند، سیاراتی که به نام سیارات فراخورشیدی شناخته میشوند؛ اما مشکل سیارات فراخورشیدی این است که آنها بسیار بسیار از ما دورند. ما تابهحال حتی یک فضاپیما هم به یک سیاره فراخورشیدی نفرستادهایم و تنها کاوشگرهایی که منظومه شمسی ما را ترک کردهاند، وویجر ۱ و ۲ بودند که بهترتیب ۳۵ سال و ۴۱ سال طول کشید تا به فضای بینستارهای برسند.
سیارات فراخورشیدی در فواصلی بهمراتب دورتر از اینها قرار دارند.
فردریک مارین، ستارهشناس با تخصص سیاهچالهها از رصدخانه استراسبورگ در دانشگاه استراسبورگ فرانسه، به لایوساینس میگوید که با فناوری کنونی، رسیدن به نزدیکترین سیاره فراخورشیدی دهها هزار سال طول خواهد کشید.
این زمانهای طولانی و فراتر از حد تصور، ممکن است مسکونیسازی سیارات فراخورشیدی را غیرممکن کند. مارین، که شبیهسازیهای رایانهای را برای بررسی سفر بینستارهای انجام میدهد، میگوید که انتظار دارد به لطف فضاپیماهای سریعتر، این مدتزمان طولانی، در آینده نزدیک کاهش یابد.
به گفته او، سرعت پیشرانه ما هر صد سال، هر قرن، ۱۰ برابر میشود. بهعبارت دیگر، همانطور که انسانها یاد می گیرند که چگونه با گذشت هر قرن، سریعتر و سریعتر در فضا سفر کنند، زمان احتمالی سفر به سیارات فراخورشیدی ممکن است از دهها هزار سال، به هزاران سال، و سپس به صدها سال کاهش یابد. مارین یک سناریوی فرضی برای رسیدن به یک سیاره فراخورشیدی ارائه کرده است که دستکم به مدت ۵۰۰ سال برای انسان قابل سکونت باشد، سفری که قرنها طول میکشد و همچنان نیازمند سفینهای فضایی است که بهدست نسلهای پیاپی هدایت میشود، نسلهایی که اکثر آنها هرگز سیاره فراخورشیدی را که درنهایت به سلطه انسان درخواهد آمد، نخواهند دید.
شبیهسازیهای مارین نشان میدهد که حدود ۵۰۰ نفر، جمعیت اولیه مناسبی برای یک فضاپیمای چندنسلی است. اما اینکه چگونه انسانها با گذراندن بقیه عمر خود در یک سفینه فضایی کنار میآیند و فرزندانشان چگونه با تولد در خلال سفرهای بینستارهای کنار میآیند، پرسشهای اخلاقی و عدم قطعیتهایی را ایجاد میکند. با توجه به تغییرات اقلیمی و دیگر چالشهای روی زمین که پیش از ممکنشدن سفر بین ستارهای وجود دارد و انقراضی که بشر را تهدید میکند، هیچ تضمینی وجود ندارد که بتوانیم سیارات فراخورشیدی را به سیطره خودمان درآوریم.
منبع: ايتنا
کلیدواژه: مریخ فضا اسپیس اکس زمین ناسا سیارات فراخورشیدی سیاره فراخورشیدی بین ستاره ای مسکونی سازی انسان ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.itna.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ايتنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۴۸۷۷۹۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
آیا عنکبوتهای غولپیکر در مریخ وجود دارند؟
ایتنا - آژانس فضایی اروپا عکسی را منتشر کرد که توسط فضاپیمای مارس اکسپرس گرفته شده و نشان میدهد آثار واضحی از پدیده «عنکبوت» در سراسر منطقه قطبی جنوبی مریخ پخش شده است.
حقیقت این است که آنها چیزی نیستند که در تصویر دیده میشوند، بلکه این طیفها زمانی تشکیل میشوند که نور خورشید بهاری بر روی لایههای دیاکسیدکربن رسوبشده در ماههای تاریک زمستانی میافتد.
آژانس فضایی اروپا در وبسایت خود توضیح میدهد: نور خورشید باعث میشود یخ دیاکسیدکربن در پایین لایه به گاز تبدیل شود، که شکل فوارههای بلند، قبل از اینکه دوباره بیفتد و روی پشتبام بنشیند، انباشته شده و به یخ بالایی نفوذ میکند.
این باعث ایجاد لکههای تاریک با عرض ۴۵ متر تا ۱ کیلومتر میشود. همین فرآیند الگوهای متمایز «عنکبوت شکل» را ایجاد میکند که در زیر یخ حک شدهاند.
نقاط تاریکی را میتوان در حومه بخشی از مریخ به نام شهر اینکاها مشاهده کرد. دلیل این نام این است که «شبکه خطی و تقریباً هندسی تپهها» یادآور خرابههای اینکاها است.
شهر اینکاها که رسما با نام Angustus Labyrinthus شناخته میشود، در سال ۱۹۷۲ میلادی توسط کاوشگر مارینر ۹ ناسا کشف شد.
آژانس میگوید: «ما هنوز مطمئن نیستیم که شهر اینکاها دقیقاً چگونه شکل گرفته است. تپههای ماسهای ممکن است در طول زمان به سنگ تبدیل شوند. شاید مواد از میان ورقههای شکسته سنگ مریخ نفوذ کرده باشند و یا تپهها ممکن است ساختارهای دندانهدار مرتبط با یخچالهای طبیعی باشند.